„Dokąd idę? Do Słońca”. Mit podróży u Edwarda Stachury

Słowa kluczowe: Edward Stachura, podróż, Słońce, mit, poezja

Abstrakt

W artykule omówiono mit podróży w twórczości Edwarda Stachury. Bohater przemierza przestrzeń, a zarazem odbywa drogę duchową, gdyż fizyczna wędrówka służy spotkaniu z sacrum, dotknięciu istoty rzeczy. Narrator realizuje więc topos życia – wędrówki dosłownie i w przenośni. Czyni to w myśl hasła „wszystko jest poezja”, a jego losy stają się żywą metaforą, przypowieścią o poszukiwaniu metafizycznego sensu. Prawdziwym celem wędrowca jest nie określone miejsce, ale samo wędrowanie, co wiąże się ze współistnieniem geograficznego konkretu i baśniowej nieokreśloności. Mówiący bowiem nie tyle pragnie dojść do miejsc, które wskazuje, ile podąża do „nigdzie”, baśniowej krainy Słońca, położonej „za wielką wodą”.

Downloads

Download data is not yet available.

Bibliografia

Stachura E., Poezja i proza, red. H.K Bereza, Z. Fedecki, Krzysztof Rutkowski, t. 1–5, Warszawa 1984.

Baśnie polskie, zebr. M. Zbywalec, Kraków 1942.

Januszewska H., Baśnie polskie, Poznań 2009.

Markowska W., Milska A., Srebrna gołębica. Baśnie narodów Związku Radzieckiego oparte na motywach oryginalnych, Warszawa 1975.

U złotego źródła. Baśnie polskie, wybór S. Wortman, Warszawa 1983.

Bereza Henryk, Życiopisanie, w: Edward Stachura, Poezja i proza, t. 5, Warszawa 1984.

Pachocki D., Stachura totalny, Lublin 2007.

Wójcik M., Człowiek-nikt. Prozatorska twórczość Edwarda Stachury w kontekście buddyzmu zen, Kielce 1998.

Opublikowane
2019-12-27
Dział
Studia i rozprawy